Традыцыйнае сялянства

Date: 2014-04-05; view: 461.

Дзяржава і царква. Дзяржава і царква два істотна розных сацыяльных фенамена, якія распаўсюджваюцца на пэўнага чалавека і тэрыторыю. Дзяржава прэтэндуе на абсалютную ўладу над грамадзянамі і выступае ў якасці суверэннай арганізацыі.

Царква – духоўна-тэрытарыальны саюз, у межах якога людзі дасягаюць свайго вечнага збавення. Царква мае некалькі вызначэнняў:

§ Любая рэлігійная арганізацыя, якая аб’ядноўвае людзей па рэлігійных мэтах

Бога-чалавечы арганізм, цела Хрыстова

§ Духоўна-зямная супольнасць, дзе дух святы дае людзям магчымасць да выратавання

Царква разглядае сябе як адзіная, саборная, святая, апостальная.

Адзінства царквы залежыць ад канфесіі.

У праваслаўе выкарыстоўваецца прынцып намеснасці, дзе главой царквы прызнаецца Хрыстос, а кожны епіскап мае ўладу на пэўнай тэрыторыі. У кожнай тэрыторыі павінна існаваць адзіная памесная царква.

У дачыненні да царквы выкарыстоўваюцца тэрміны ерась і раскол.

Ерась – пашкоджанне дагматычнай асновы, раскол – парушэнне правілаў кананічнай дысцыпліны.

Дзяржава не можа па сваёй прыродзе вызначаць сапраўднасць або несапраўднасць царквы, пры гэтым у гісторыі такія прыклады былі.

Суадносіны паміж дзяржавай і царквой выцякаюць з хрысціянскіх прынцыпаў:

1) Супрацьпастаўленне царстваў Зямного і Нябеснага

2) Супрацьпастаўленне царства Бога і царства кесара (хрысціянін павінен быць належным і да аднаго, і дв другога царстваў)

3) Разгляданне дзяржаўнай улады ў якасці неабходнага элемента існавання грамадства, які патрэбны для пакарання зла і захавання дабра.

Дзяржава і царква ўступаюць у заемадзеянне тады, калі яны накіраваны на аднаго чалавека.

Праблема суадносінаў узнікае пры хрысціянізацыі Рыма.

Гістарычна існуюць наступныя формы ўзаемадзеяння дзяржавы і царквы:

Сімфонія

Цэзарапапізм

Папацэзарызм

Клерыкалізм

5) Дзяржаўная царкоўнасць