Аддзяленне царквы ад дзяржавы

Date: 2014-04-05; view: 678.

Для праваслаўя найбольш адэкватнай формай з’яўляецца сімфонія – узаемадзеянне дзяржавы і царквы, якія выконваюць розную сацыяльную ролю ў справе выратавання асобага чалавека. Сімфонія замацавана ў 6-й навэлле Юсцініана і ў Эпанагозе.

Сімфонія можа быць рэалізавана толькі ў монаправаслаўнай дзяржаве.

Цэзарапапізм – спроба праваслаўных імператараў больш актыўна ўмешвацца ва ўнутранныя справы царквы.

Папацэзарызм – гэта пазіцыя рымскай царквы да дзяржавы. Папа разглядае сябе носьбітам царкоўнай і свецкай улады і пагэтаму прэтэндуе на падпарадкаванне ўсіх формаў публічнай улады (дактрына двух мячоў).

Найбольшыя прытэнзіі на паўнату свецкай улады былі выражаны папай Інакенціем.

Крызіс імперска-царкоўнай сістэмы грамадства, узнікненне нацыянальных дзяржаў прывялі ў Заходня Еуропе да патрабаванняў нацыяналізацыі царквы і рэфармацыі.

Раскол царквы пазбаўляе Рым статуса абсалютнага аўтарэтэта і ставіць новую праблему ва ўзаемаадносінах дзяржавы і царквы.

Лютэранства пачало выкарыстоўваць тэрмін абмежаваня сімфонія або дзяржаўная царкоўнасць.

Дзяржаўная царкоўнасць у далейшым трансфармавалася ў статус царквы як публічнай карпарацыі, якая мае прывілеі і льготы.

Кальвінізм патрабуе: