Р.7. Культура эпохі Асветніцтва.

Date: 2015-10-07; view: 495.

D) Вали Ахун Юлдашев

В) Егіншілік

Ы.Алтынсариннің негізгі оқу құралы

D) «Қырғыздарды орыс тілге үйретуге негізгі басшылық»

Ықыластың патша шенеуніктерін сынап шығарған күйі Е) «Жарым патша»

Іле өзенінің оң жақ жағала -уындағы сақ қорымы Е) Бесшатыр

Іле су жолымен алғаш рет Қытайға тауар апарып сатқан көпес

Ішкі Ордада «Хандық кеңес» құрылған жыл Е) 1827 жыл

Ішкі Ордадағы хан сарайы орналасты:А) Жасқұста

Ішкі Орданы құру туралы жарлыққа қол қойған орыс патшасы Е) І Павел

Ішкі істер министрі Дурново Қазақстандағы қарсылықтарды басуға тапсырма берген жыл D) 1906 жыл 10 қаңтар

Энеолиттік ескерткіштер табылған Маңғыстау жеріндегі елді мекен Е)Шебір

Этнографиялық оркестр құрып, ән жазуды ұлттық сарындағы аспапты музыканы уағыздаумен ұштастырған: D) Н.Тілендиев

Этносаяси қауымдастық дегеніміз: С) белгілі бір тарихи аймақта құрылған хандықтың тұрғындары

Яссауидің Бұқар қаласында діни білім алуына көмектескен ғұлама

С) Жүсіп Хамаданидың

Т.7.1. Мастацкая культура Заходняй Еўропы XVIII стагоддзя.

Гэты перыяд еўрапейскай гісторыі, які знаходзіцца, ўмоўна кажучы, паміж двума рэвалюцыямі - так званай «слаўнай рэвалюцыяй» у Англіі (1688-1689) і Вялікай французскай рэвалюцыяй (1789-1795 гг.), называюць эпохай Асветніцтва, а яшчэ - «Час розуму», «Час крытыкі», «Філасофскі час». Асветнікі змагаліся: супраць эканамічнага і духоўнага рабства, за асвету народа, шырокае распаўсюджванне ведаў (хацелі праз адукацыю і асвету паказаць людзям недасканаласць іх жыцця і маральнага аблічча і знайсці шлях да стварэння ідэальнага грамадства і ідэальнай асобы), супраць засілля царквы. Атрымлівае распаўсюджванне своеасаблівая свецкая форма рэлігіі - дэізм: яе прыхільнікі перакананыя, што, хоць Бог і з'яўляецца асновай усяго існага, ён не ўмешваецца непасрэдна ў зямное жыццё, якое развіваецца па сваіх законах; а спазнаць законы жыцця могуць здаровы сэнс і навука. Чалавек эпохі Асветы, чым бы ён ні займаўся ў жыцці, быў яшчэ і філосафам: імкнуўся да разважання, ў якіх абапіраўся не на аўтарытэт ці веру, а на ўласнае крытычнае меркаванне. Разнастайнасць ідэй, настрояў эпохі адлюстравалася ў яе асноўных стылях і накірунках:

I. РАКАКО - ад французскага rococo, rocaille - дэкаратыўная ракавіна, ракайль, што пайшло ад дэкаратыўных ракавін і камянёў, якімі было прынята ўпрыгожваць штучныя гроты. Стыль з'явіўся ў Францыі ў пачатку XVII стагоддзя ў апошнія гады праўлення Людовіка XIV. Гэта было мастацтва, якое здзіўляла сваёй грацыяй і вытанчанасцю, аднак цалкам чужое шумнай «мітусні» сацыяльнага жыцця. На думку некаторых паэтаў, дваранскае мастацтва XVIII ст. ператвараецца ў грацыёзную цацку, сродак забаўкі або, як казалі, ў звонкую «бразготку», прызначэнне якой - забаўляць «чалавецтва ў яго няшчасці». Запаноўвае галантная гульня, фрывольная бесклапотнасць, усё аказваецца толькі мімалётнай забавай і легкакрылым жартам. Гуляюць у "залаты век", у каханне, ў само жыццё. У вялікім хаду эпікурэйскія тэорыі Сэнт-Эврэмона (1613-1703) - паслядоўніка старажытнагрэчаскага філосафа Эпікура, які, на яго думку, заклікаў шукаць у жыцці перш за ўсё шчасця і асалоды, а рэчаіснасць з яе паўсядзённымі справамі, цяжкасцямі і пакутамі не здольная прынесці чалавеку сапраўднае шчасце; шлях да яго – лічылі эпікурэйцы - ляжыць праз мару, праз уменне ператварыць жыццё ў нейкае ўзнёслае тэатралізаванае дзейства.

Антуан Вато (французскі мастак; 1689-1721) - далучыўся да гледжанняў неаэпікурэйцаў. Галоўныя тэмы - «галантныя святы» - сапраўдныя спектаклі, якія доўжыліся тыднямі; ўдзельнікі пераапраналіся сялянамі або антычнымі персанажамі. Неабходнай часткай гэтых святаў была тонкая сістэма заляцанняў, намёкаў, давала магчымасць выпрабаваць адмысловыя пачуцці - моцныя, але не пераходзячыя ў запал, яркія, але далікатныя і вытанчаныя. У развіцці сюжэту - зносіны мужчыны і жанчыны, іх маўклівы дыялог: гульня позіркаў, лёгкія рухі рук, ледзь прыкметныя павароты галавы…

* “Радасці бала” *”Грамадства ў парку” * “Жыль” * “Шыльда крамы Жарсэна” – гэта палатно Вато стварыў за год да смерці. Калі яе купілі, то разрэзалі папалам, атрымалася як бы дзве карціны, дзе дакладна і поўна адлюстраваныя стылі і мастацкія густы эпохі: класіцызм і ракако.

Жан-Анарэ Фраганар (1732–1806) французскі жывапісец і гравёр. Таксама пісаў ідэалістычныя жанры і пастаралі, сцэны інтымнага жыцця пікантнага, часам эратычнага зместу, дэкаратыўныя пано, партрэты, мініяцюры, акварэлі, пастэлі. Творы яго ўвайшлі ў вялікую моду і купляліся нарасхват па дарагім кошце, дзякуючы чаму ён паспеў зарабіць капітал. Стварыў больш 550 карцін (не лічачы малюнкаў і гравюр). * “Арэлі” *“Пацалунак употай” * Пастараль” -